Όχι στη συνεργασία, ναι στην ενότητα και αντιστρόφως!

Την ίδια ώρα, όμως, λέγεται από όλους σχεδόν τους υποψήφιους ότι θα διορίσουν υπουργούς και από άλλους πολιτικούς χώρους. Την ίδια ώρα ορισμένοι προβάλλουν τη δεινότητα τους να κτίζουν συμμαχίες και συνεργασίες εντός και εκτός Βουλής επί ξεχωριστών θεμάτων. Την ίδια ώρα λένε ότι τα προβλήματα δεν έχουν ιδεολογικό χρώμα. Υπογραμμίζουν ότι ιδιαίτερα το Κυπριακό και η οικονομία αν δεν προωθηθούν, καταιγίδες και τσουνάμια, θα κτυπήσουν όλους ανεξαρτήτως κομματικής και πολιτικής προέλευσης. Με άλλα λόγια ενώ απορρίπτουν και χλευάζουν την ιδέα μιας ευρύτατης ή ευρείας συνεργασίας στη διακυβέρνηση του τόπου, ταυτόχρονα αναζητούν συμμαχίες και συνεργασίες στα ξεχωριστά θέματα και ιδιαίτερα στα πλέον σοβαρά, που είναι το Κυπριακό και η οικονομία.

Αυτήν την εξόφθαλμα αλληλοσυγκρουόμενη προσέγγιση θα πρέπει να την ερμηνεύσουν αυτοί που την πρεσβεύουν. Αυτό το οποίο θυμάμαι όμως, είναι ότι χρόνια τώρα και μάλιστα πολλά, η προσέγγιση της μιας μεγάλης πολιτικής δύναμης του τόπου ήταν το «ενώνουμε δυνάμεις», της άλλης δε η θέση για ενότητα και συνεργασία είναι διαχρονική και ως θεωρία αλλά και ως πρακτική. Των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων, σχεδόν όλων, η πολιτική τους πρακτική υπήρξε η συμμετοχή σε σχήματα συνεργασίας. Είτε απλά, είτε πιο σύνθετα. Ως εκ των ανωτέρω είναι περίεργο να δέχεται επιθέσεις η ιδέα της ευρύτατης και ευρύτερης συνεργασίας. Φυσικά για να είμαστε ορθοί να πούμε ότι οι επιθέσεις προέρχονται κατά κύριο λόγο από το κυβερνών κόμμα.

Λέω είναι περίεργο να δέχεται επιθέσεις η ιδέα της συνεργασίας για δύο πολύ απλούς λόγους:

•  Πρώτον, όλα τα Κόμματα της Κύπρου με μια μεγάλη χρονική παρουσία στα πολιτικά δρώμενα του τόπου -ΑΚΕΛ, ΔΗ.ΣΥ, ΔΗ.ΚΟ, ΕΔΕΚ- έχουν κατ΄επανάληψη συμμετέχει και σε κυβερνήσεις συνεργασίας αλλά και σε πολλές άλλες επιμέρους συνεργασίες.
•  Δεύτερον και σε αυτή την προεκλογική περίοδο σχεδόν όλα τα Κόμματα έχουν εμπλακεί σε μια προσπάθεια οικοδόμησης συνεργασιών. Ανεξάρτητα αν πέτυχαν ή όχι.

Είναι λάθος πολιτικό, να κτυπιέται σήμερα η ιδέα των ευρύτατων ή ευρύτερων συνεργασιών. Είναι λάθος πολιτικό γιατί χωρίς ευρύτατη συναίνεση και συνεργασία, την επομένη των Προεδρικών τι θα μπορεί να προωθηθεί; Σχεδόν τίποτα. Ούτε στη Βουλή, ούτε στην Κοινωνία. Ούτε στο εσωτερικό αλλά ούτε και στο εξωτερικό. Ειδικά στο Κυπριακό η έλλειψη μιας τέτοιας συνεργασίας θα είναι καταστροφική. Μιλώντας για το Κυπριακό, μού δημιουργούνται ορισμένα ερωτήματα σχετικά με τη θέση του υποψηφίου του κυβερνώντος Κόμματος, γύρω από το θέμα που πραγματεύομαι.

Επιμένει ο υποψήφιος του κυβερνώντος Κόμματος ότι όποιος θέλει να στηρίξει ένα υποψήφιο μπορεί να το κάνει στη βάση του προγράμματος του συγκεκριμένου υποψηφίου και μόνο και προσθέτει μάλιστα ότι τόσον ο Γλ. Κληρίδης, όσον και ο Ν. Αναστασιάδης όταν συνεργάστηκαν με άλλα Κόμματα, η προϋπόθεση ήταν περίπου η άνευ όρων στήριξη του προγράμματος του υποψηφίου. Αστε που ουδέποτε ήταν έτσι τα πράγματα και έχουν γραφτεί εύστοχα κείμενα επί του θέματος. Εκείνο που εγώ διερωτούμαι είναι το εξής:

Αν το κατ’ εξοχήν πρόβλημα του τόπου, το Κυπριακό, θα πρέπει να το διαχειριστούν αυτοί που θα αναλάβουν από τον προσεχή Μάρτη στη βάση των δικών τους προγραμματικών θέσεων και μόνο, προς τι να λειτουργεί Εθνικό Συμβούλιο; Πως συνάδει η θέση ότι «έχω πρόγραμμα» και «έχω ήδη επιλέξει τους ανθρώπους μου με τους οποίους θα κυβερνήσω» και όποιος θέλει να στηρίξει ας στηρίξει, με τη θέση ότι «τα προβλήματα δεν έχουν χρώμα»; Πως είναι δυνατόν να υπογραμμίζεται ο «κίνδυνος» από την αρνητική στάση του διεθνούς παράγοντα, όπως ισχυρίζεται ο υποψήφιος, απέναντι στα Κόμματα του ενδιάμεσου χώρου, δηλαδή όλα πλην ΑΚΕΛ, όταν αναγνωρίζει ότι για προώθηση του Κυπριακού χρειάζεται, εξ΄ αντικειμένου μάλιστα, η συμμετοχή αν είναι κατορθωτό όλων; Κατ΄ επανάληψη άλλωστε ο υποψήφιος του κυβερνώντος Κόμματος έχει ζητήσει από τον κύριο κομματικό του αντίπαλο να «ενώσουν δυνάμεις» σε διάφορα θέματα. Αν κατά καιρούς θεωρεί ότι χρειάζεται μια τέτοια συνεργασία, τώρα γιατί αφορίζει τις συνεργασίες; Και ιδιαίτερα με αυτούς που ο ΔΗ.ΣΥ συνεργάστηκε σχεδόν αποκλειστικά τα τελευταία περίπου τριάντα χρόνια;

Η απάντηση βρίσκεται, κατά την άποψη μου, στο γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η ιδεολογική και πολιτική προσέγγιση της ηγεσίας του ΔΗΣΥ οδήγησε τα πράγματα στο σημείο να μην μπορεί να εξεύρει πολιτικούς οργανισμούς να συνεργαστεί. Η αλήθεια όμως είναι ότι τόσον το Κυπριακό, όσον και η οικονομία εξόχως απαιτούν μια άλλη λογική. Τη λογική της αντιπαράθεσης θέσεων μεν, με στόχο τη σύνθεση απόψεων δε, η οποία για να είναι αποτελεσματική χρειάζεται συναίνεση και συνεργασία. Ότι και να συμβαίνει στην προεκλογική περίοδο ας κατανοηθεί ότι την επομένη των εκλογών, επιβάλλεται η μέγιστη δυνατή συνεργασία για να σπάσουμε το αδιέξοδο στο Κυπριακό και να στηριχθεί και αναπτυχθεί η οικονομία. Για να γίνει αυτό ας μην ανατιναχθούν όλες οι γέφυρες τώρα.