Menu
Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν: Ο κορυφαίος

Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν: Ο κορυφαίος

Έφυγε από τη ζωή σαν σήμε...

Πούτιν: «Η επίθεση έγινε από ισλαμιστές», αλλά «γιατί προσπάθησαν να διαφύγουν στην Ουκρανία;»

Πούτιν: «Η επίθεση έγινε από ισλαμι…

Για πρώτη φορά ο πρόεδρος...

ΗΠΑ: «Ενθουσιασμός» για την («πιο δυνατή από ποτέ») αμερικανοΝΑΤΟφροσύνη της κυβέρνησης Μητσοτάκη!

ΗΠΑ: «Ενθουσιασμός» για την («πιο δ…

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έλα...

Το Ισραήλ συνεχίζει τις φονικές επιθέσεις αγνοώντας το ψήφισμα του ΟΗΕ για άμεση κατάπαυση του πυρός

Το Ισραήλ συνεχίζει τις φονικές επι…

Οι αεροπορικές επιδρομές ...

Επανάσταση του 1821: Η αλήθεια και η μυθολογία

Επανάσταση του 1821: Η αλήθεια και …

• Το ιδεολόγημα του Κρυφο...

Ρωσία: Προφυλακιστέοι οι τέσσερις συλληφθέντες για το μακελειό

Ρωσία: Προφυλακιστέοι οι τέσσερις σ…

Οι τέσσερις συλληφθέντες ...

Για την επέτειο της Επανάστασης του 1821

Για την επέτειο της Επανάστασης του…

• Ανακοίνωση του Γραφείου...

Την έλεγαν «Γιουγκοσλαβία»…

Την έλεγαν «Γιουγκοσλαβία»…

Από Νίκο Μπογιόπουλο* Ήτ...

25 χρόνια από τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία (video)

25 χρόνια από τους ΝΑΤΟικούς βομβαρ…

• Aπό το αρχείο του τηλεο...

1821: “Ολοι μαζί”, ε; Αλήθεια;

1821: “Ολοι μαζί”, ε; Αλήθεια;

• «Όσοι το χάλκεον χέρι τ...

Prev Next

Ο Μπελογιάννης ζει (Νανούρισμα)...

Ο Μπελογιάννης ζει (Νανούρισμα)...
Γράφει: Στάθης Αλλουμερίτης*

Πριν περίπου 2,5 χρόνια γεννήθηκε ο γιός μου, σε ένα από τα νοσοκομεία, που σήμερα χαρακτηρίζεται ως «νοσοκομείο αναφοράς». Εκεί, την πρώτη φορά που τον κράτησα για να τον κοιμίσω, του τραγούδησα για νανούρισμα «ο Μπελογιάννης ζει». Δεν το έκανα για να αποδώσω κάποια τιμή στον Μπελογιάννη. Είμαι από αυτούς που δεν τρέφει κανέναν ιδιαίτερο σεβασμό στα κάδρα και τις προτομές με τους ήρωες και τα πρότυπα, ούτε καν τους κομμουνιστές.

Ο λόγος που το έκανα ήταν επειδή μου αρέσει το τραγούδι και γιατί θεωρώ τη στάση του Μπελογιάννη ως κορυφαία απόδειξη αγάπης προς τον άνθρωπο και το πως πρέπει να στέκεται κάποιος απέναντι στις κρίσιμες περιστάσεις. Έτσι ήθελα να καλωσορίσω τον γιό μου στον κόσμο. Συνέχισα να του το τραγουδάω, μέχρι που πια δεν ήθελε τραγούδια, αλλά παραμύθια για να κοιμηθεί. Σε κάθε περίπτωση αποφεύγουμε παραμύθια με βασιλιάδες, ήρωες και αγίους.

Πρόσφατα είχα μια συζήτηση με έναν φίλο και σύντροφο. Συζητούσαμε σχετικά με το πως πρέπει να μιλάμε στα παιδιά μας και τι εναύσματα να τους δίνουμε, προκειμένου να αντιληφθούν τον ταξικό χαρακτήρα της σημερινής κοινωνίας και τις αδικίες που αυτή γεννά, αναπτύσσοντας κριτική σκέψη και αποφεύγοντας τον φανατισμό. Τότε πάνω στην κουβέντα μου θύμισε μια σκηνή από την ταινία του Θανάση Βέγγου «το μεγάλο κανόνι». Στην ταινία ο Βέγγος στέλνει τον γιό του στην Γερμανία να σπουδάσει γιατρός, όπου εκεί γίνεται φασίστας. Όταν το μαθαίνει ο Βέγγος γίνεται έξαλλος και απευθυνόμενος στην κινηματογραφική γυναίκα του, Μάρω Κοντού, της λέει «Εσύ φταίς. Μ άφησες ποτέ να του πω πέντε πράγματα; Είπες να αφήσουμε το παιδί ανεπηρέαστο. Ορίστε τώρα, του τα παν άλλοι».

Γιατί όλος αυτός ο πρόλογος; Γιατί για άλλη μια φορά έχει επιβληθεί ένα δημόσιο σιωπητήριο για τους λόγους που έχουμε οδηγηθεί ως εδώ και, προτάσσοντας την ανάγκη αντιμετώπισης της κρίσης, παραπέμπουμε την όποια κουβέντα και δράση, ή έστω προετοιμασία της, στο μέλλον. Ακόμη και το σύνθημα «μετά θα λογαριαστούμε» οδηγεί προς αυτήν την κατεύθυνση, πιθανότατα ακόμη και από ανθρώπους που έχουν καλή πρόθεση.

Το ερώτημα είναι όμως, πότε μετά; Όταν ξεκινήσει επίσημα η νέα οικονομική κρίση, που θα ακολουθήσει την ύφεση της εξάπλωσης της αρρώστιας; Μια παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, που υπόβοσκε και η έξαρση του ιού είναι η αφορμή της. Τότε που θα τεθούν νέα διλήμματα, περί επιβίωσης προσωπικής, εθνικής ή ότι άλλο έρθει ρεαλιστικά ή εκβιαστικά στο προσκήνιο; Όταν ο κοινωνικός αυτοματισμός, που ήδη καλλιεργείται, τεθεί σε πλήρη ανάπτυξη και έχουμε δημοσίους υπαλλήλους ενάντια σε ιδιωτικούς υπαλλήλους και μικροεπιχειρηματίες, αυτούς που δούλευαν ενάντια σε αυτούς που δεν δουλεύαν και πληρωνόντουσαν και άλλα τέτοια;

Αυτές οι μέρες είναι μια ευκαιρία λιγάκι να τα πούμε. Με τους εαυτούς μας, με τους ανθρώπους μας, με τον ψηφιακό μας περίγυρο. Και κυρίως με τα παιδιά και τους νέους. Να συζητήσουμε για όλα όσα οδήγησαν ως εδώ, ώστε τελικά να τρέμει το φυλλοκάρδι μας μήπως αρρωστήσουμε μαζικά, αν θα έχουμε δουλειά ή πόσο θα περικοπεί ο μισθός μας. Γιατί ξέρουμε, ότι δεν επαρκούν οι υποδομές υγείας για όλους, παρά μόνο για λίγους. Γιατί μας προετοιμάζουν, ότι θα υπάρξει νέος γύρος απολύσεων και περικοπών. Να προετοιμαστούμε για αυτά που θα έρθουν, ώστε να σταθούμε δυνατοί και να μην υποκύψουμε στα νέα διλλήματα που θα μας θέσουν. Και να επανεξετάσουμε την σύγχρονη ιστορία με βάση τις ανθρώπινες ανάγκες των πολλών και όχι την κυρίαρχη αφήγηση των ισχυρών. Να κάνουμε μικρά βήματα αλληλεγγύης σήμερα και να οργανώσουμε την δράση μας με όποιον τρόπο μπορούμε, προστατεύοντας ταυτόχρονα τους εαυτούς μας και τους γύρω μας.

Και δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν ανεπηρέαστο, από όσους μπορούμε, γιατί «τους τα λένε άλλοι». Όπως αυτοί νομίζουν. Θα έπρεπε να έχουμε πάρει το μάθημά μας από το 2010 και μετά και την κατάρριψη του μύθου των «αντικειμενικών και των ικανών», που καλλιέργησε η ανάπτυξη της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα.

* Αναδημοσίευση από Ημεροδρόμο

Leave a comment

Make sure you enter all the required information, indicated by an asterisk (*). HTML code is not allowed.

back to top