• «Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος»

Από Νίκος Μπογιόπουλος*

«Αδιαφορώ… για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.

Πιστεύω… στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ’ αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.

Περιφρονώ… αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα “επώνυμους” πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, τη σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.

Μια αναδρομή στη «γέννηση» της δημιουργίας ενός σπουδαίου έργου, ενός μνημείο του ελληνικού πολιτισμού, στο οποίο συναντήθηκαν η μεγάλη μουσική έμπνευση του Μίκη Θεοδωράκη με την υψηλότερη ίσως κορυφή της ποίησης του Οδυσσέα Ελύτη.

Σαν σήμερα, στις 19 Οκτωβρίου 1964 στο θέατρο «Ρεξ» έκανε πρεμιέρα το λαϊκό ορατόριο του Μίκη Θεοδωράκη «Άξιον Εστί» σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ*

Το καινούριο μας χόμπι ημών των κομμουνιστών/στριών, είναι η κλοπή των αντικειμένων από τα όργανα της τάξης. Εχουμε, που να μας πάρει, και ευφάνταστες προτιμήσεις στα ογκώδη αντικείμενα, που μπορούμε μάλιστα να τα εξαφανίσουμε με μαγικό τρόπο. Ο σύντροφος Μεταξάς για παράδειγμα, φέρεται να κατάφερε πριν από μερικούς μήνες, μπαίνοντας ανάμεσα σε διαδηλωτές και εξαγριωμένους αστυνομικούς, να πάρει ολόκληρη ασπίδα ματατζή. Τι τρόπαιο! Οι 181 νεοδημοκράτες και άλλοι δεξιοί και ακροδεξιοί που πιστεύουν στην ιερή χρήση των οργάνων της αγίας αστυνομίας και ψήφισαν υπέρ της άρσης ασυλίας του σ. Βασίλη, είναι πεπεισμένοι ότι την έκλεψε για να τη μετατρέψει σε τραπεζάκι του καφέ, το οποίο θα πατάει μάλιστα σε τρία τουλάχιστον κράνη ματατζήδων, αποσπασμένα από τις μάχες των Στάλιγκραντ - Πατήσια, Στάλινγκραντ - Ομόνοια, Στάλινγκραντ - Παγκράτι!

Γράφει: Παύλος Κ. Παύλου*

Χαίρομαι, καθώς βλέπω όλο και περισσότερους συναδέλφους στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, όπως και αρθρογράφους, να αναδεικνύουν και να κακίζουν το τοξικό κλίμα που χαρακτηρίζει εσχάτως πολύ έντονα τον δημόσιο λόγο στη χώρα μας και συμβάλλει στη συντήρηση μιας ανησυχητικής περιρρέουσας, που επικαλύπτει τα κομματικά και πολιτικά δρώμενα, προκαλώντας θλίψη και απογοήτευση.